A “CLÁSICA” TARDE DOS DOMINGOS

Andrés xa avisara de que o domingo xogaba o Deportivo co Real Madrid.
- Velis, nolis iréi ao fútbol- díxolle a súa moza.
- Panem et circenses – respondeulle Irene fastidiada.
Andrés tentou suavizar a tensión con aloumiños, pero Irene, que entre os amigos tiña fama de ter un carácter moi pacífico, espetoulle:
- Noli me tangere – extrañada ela mesma da súa reacción pero decíndose para si nosce te ipsum.
Ben pensado tampouco era para facer un casus belli e podía aproveitar para visitar a Basilisa, unha tía avoa sui generis, cun modus vivendi especial e que gostaba de impór as súas opinións nemine discrepante. Na Noiteboa pasada prometéralle sine die a visita que todos os anos aprazaba ad Kalendas graecas, porque motu propio nunca acudía as citas familiares que sabía a priori desagradables.
In itinere, Irene parou nunha confitería porque para Basilisa era conditio sine qua non. Sempre decía do ut des, cando sacaba o licor café e abría a bandexa dos doces. Como sempre quedou embelesada ante o mare magnum de lambetadas que abarrotaban os expositores. Mentras esperaba recordou a última conversa que mantiveran sobre a inseminación in vitro da súa prima Dafne, campeona de 3.000 metros obstáculos. O tempora!, o mores!, exclamara. Basilisa acaba sempre recriminando a excesiva dedicación ao exercicio físico de Dafne. Con estas dúas frases sempre daban por concluida a discusión:
- Mens sana in corpore sano – decía Dafne.
- Memento mori – remataba Basilisa.
Cando Irene chegou a casa da súa tía, todo parecía inmerso nun totum revolutum, un mare magnum de xente que falaba:
- tempus fugit
- sic transit gloria mundi
- requiescat in pace

In memoriam Basilisae